Na słońcem zjaranie najlepsze jest… granie!

Gry wideo nie należą do grupy zainteresowań sezonowych – przed ekranem monitora, tudzież telewizora, czas można spędzać niezależnie od pory dnia i warunków pogodowych w naszej mieścinie. Dzisiejsze możliwości silników graficznych, pozwalających na stworzenie zapierających dech w piersiach lokacji, są w stanie wygenerować miejsca, na podróżowanie do których zabrakłoby nam – w prawdziwym życiu – czasu i gotówki. Dziwi więc fakt, że topos wakacji w świecie wirtualnej roz(g)rywki jest traktowany po macoszemu.

Z wakacjami jest podobnie, jak ze snem – trwają one zdecydowanie za krótko. Mogłoby się wydawać, że zaledwie kilka dób minęło od dnia wieńczącego rok szkolny – ostatnie brzmienie dzwonków było, dla tysięcy uczniów w całej Polsce, serdecznym zwiastunem początków letniej przerwy w nauce. Wrażenie to jest jednak zwodnicze, bo za sobą mamy już dawno półmetek* wakacyjnej laby. Dowodem tego są, pojawiające się jak grzyby po deszczu, reklamy zeszytów i innych przyborów niezbędnych młodzieży do przeżycia dziesięciomiesięcznej chandry. Już teraz nad wieloma głowami krąży myśl o wrześniu – widmie przerywającym beztroskę wakacyjnego szaleństwa, które (niczym muminkowa Buka) pojawia się niespodziewanie i nigdy nie kojarzy się nam pozytywnie. Teraz jednak jest jeszcze czas, aby porzucić wszystkie troski związane z edukacją i skupić się na odpoczynku – na który w mniejszym lub większym stopniu zasłużył każdy z nas – oraz zabawie i utrwalaniu wspaniałych wspomnień. Pomóc w tym mogą zestawione poniżej produkcje, które najbardziej ociekają sosem wakacyjnego klimatu i nawiązują do czasu urlopów – zarówno w warstwie fabularnej, jak i mechanicznej:

Royal Palm Resort – ekskluzywny i prężnie funkcjonujący kurort nadmorski znajdujący się na wyspie Banoi wchodzącej w skład archipelagu Papui Nowej Gwinei – mógłby ustanowić solidne ramy scenariuszowo-gameplayowe dla dobrej strategii ekonomicznej o podłożu wakacyjnym. Możliwe nawet, że taka produkcja byłaby dobrze przyjętym tycoonem, który w godny sposób zastąpiłby stareńkiego – nawet jak na tamte czasy – Tropico 2. Ludzie z Techlandu byli jednak dużo bardziej nietuzinkowi i w 2008 roku wydali Dead Island – grę FPP o… epidemii zombie rozprzestrzeniającej się we wspomnianym wyżej, eleganckim ośrodku wypoczynkowym. Techland, w dniu premiery Martwej Wyspy, oczarował publikę na całym świecie – nie tylko dzięki różnorodnemu otoczeniu w klimacie wakacyjnym, którego próżno było szukać dotąd w horrorach (wnętrza luksusowych hoteli, słoneczne plaże z rzędami parasoli i leżaków, a także gęsto porośnięta dżungla), ale także za sprawą ciekawej koncepcji rozgrywki (skupiającej się na miażdżeniu i odcinaniu kończyn dzięki położeniu mocnego akcentu na walkę w zwarciu, odnotowującej zmęczenie zarówno przy bieganiu, jak i walce, wprowadzającej elementy craftingu, a także umożliwiającej uruchomienie multiplayera bez wychodzenia z bieżącej sesji dla pojedynczego gracza). Dead Island zawdzięcza swój sukces nie tylko przyjemnemu gameplayowi, ale także wzruszającemu trailerowi, przedstawiającemu szczęśliwą rodzinę na swoich ostatnich wakacjach. Wywołał on zamieszanie w Sieci, a także na festiwalu filmowym w Cannes, gdzie zdobył prestiżową nagrodę Złotego Lwa w kategorii Film Internetowy! Szkoda jedynie, że do wyjątkowo udanych produkcji można zaliczyć wyłącznie pierwszego Dead Island – z każdą jego kolejną częścią granie porównać można do spędzanie wakacji u rodziny na wsi – niby jest fajnie, ale kilka razy z rzędu i można się zanudzić na śmierć.

Cholerna miska olejowa – miałem jechać tym złomem na wakacje, a to już trzeci wyciek w tym miesiącu…

Na półkach sklepowych w 2004 roku pojawił się Holiday World – spadkobierca wszystkiego, co było dobre w leciwym Holiday Island stworzonym dobrych dwadzieścia lat temu przez niemieckie studio Sunflowers Interactive – za produkcję którego odpowiedzialne było studio Island Games. Nie skorzystamy tu osobiście z uroków wakacyjnego relaksu – zadaniem gracza jest bowiem dwoić się i troić, a nawet czworzyć i przepoczwarzać, aby zapewnić godny wypoczynek wirtualnym turystom, których aż trzydzieści typów wygenerować może komputer. W zaspokojeniu ich globtroterskich pragnień (podzielonych na kategorie, takie jak jedzenie, przygoda, sport, rozrywka i wypoczynek) posłuży nam wiele budynków – w tym hotele, restauracje i zabytki. Ważnym aspektem rozgrywki jest również personel, do którego zadań należy między innymi badanie samopoczucia wczasowiczów i budowa nowych atrakcji turystycznych. Island Games przygotowało dla nas trzy typy kurortów, których zarządzania możemy się podjąć – safari, podwodny park oraz ośrodek położony wzdłuż plaży. Możemy również, oprócz dwudziestu scenariuszy dla pojedynczego gracza, rozegrać tryb wolnej gry oraz multiplayer – w którym trzeba walczyć o klientelę z innymi właścicielami prowadzącymi konkurencyjne biznesy.

Troszkę jak FarmVille – tyle, że bez wszechobecnych mikropłatności, a i klimat kurortu jest bardziej atrakcyjny od wakacji spędzanych na e-farmie.

Chyba najmniej prawdopodobną sytuacją, która może zaskoczyć turystę na wakacjach – oczywiście poza biegunką i apokalipsą krwiożerczych zombie – jest porwanie przez piratów, którzy liczą na łatwy zarobek z okupu i sprzedaży żywego towaru na rynku niewolników. Właśnie tak miał zakończyć się wypoczynek Jasona Brody’ego – głównego bohatera trzeciej części Far Cry, powstałej w „wielokulturowym zespole wyznającym różne wierzenia i religie”, czyli Ubisofcie – który wspólnie z rodzeństwem i przyjaciółmi został porwany przez nadmorskich oprychów. Szczęściem udaje mu się uciec – poznaje przy tym plemię Rakyat, któremu obiecuje pomoc w odbiciu wyspy z rąk korsarzy. Wszystkie poczynania protagonisty – w głównej mierze chodzi o podziwianie pięknego otoczenia wygenerowanego na silniku Dunia Engine 2, ale także polowania, crafting oraz cichą (lub głośną, w zależności od preferowanego stylu gry) eliminację przeciwników – obserwujemy, podobnie jak w poprzednich częściach serii, z perspektywy pierwszoosobowej. Ciekawie prezentuje się również system umiejętności, dzięki któremu Jason zdobędzie jedną z najpowszechniejszych na całym świecie pamiątek wakacyjnych, czyli tatuaż – jego wygląd zależny jest od sposobu w jaki będziemy grać. Nic nie stoi również na przeszkodzie, aby gracz – gdy tylko znudzi się mordowaniem kolejnych zastępów bandy Vaasa, głównego nemezis w grze – stworzył własną wersję rajskiej wyspy (wraz z całym jej inwentarzem fauny i flory) przy pomocy rozbudowanego edytora poziomów.

Szkoda, że nie mam kijka do selfie – Kowalski nie uwierzy jaką rybę złapałem.

Austriackie studio JoWood, znane szerszej publice za sprawą serii Gothic – największego sukcesu wydawniczego firmy – przyjętej szczególnie ciepło wśród mieszkańców Starego Kontynentu, partycypowało również w niszowych grach, które aspirowały do osiągnięcia statusów produkcji kultowych. Jednym z takich tytułów jest Sąsiedzi z piekła rodem 2: na wakacjach. Zadaniem gracza jest wyprowadzenie znienawidzonego sąsiada, pana Rottweilera, ze stanu względnej równowagi – w przeciwieństwie do części pierwszej teraz poprzeszkadzamy znienawidzonemu sąsiadowi na wakacjach w różnych częściach świata. Aby wdrożyć ten niecny plan w życie, wcielamy się w postać dowcipnisia Woody’ego, w którego ręku znajduje się rozpostarty wachlarz mniej lub bardziej wymyślnych psikusów – od sztandarowego żartu z grabiami, przez straszenie płetwą rekina przymocowaną do zdalnie sterowanej łodzi podwodnej, a skończywszy na umieszczeniu krowiego placka w maszynie z lodami. Tego typu pomysłów na „atrakcje” Woody przygotował w swej głowie więcej, jednak wszystkie je trzeba odkryć – nierzadko posiłkując się metodą prób i błędów – na własną rękę.

Bądźcie grzeczni, bo w piekle są tylko takie kobiety.

Electronic Arts wyhodowało swego czasu kurę, która systematycznie znosi złote jajka – serię The Sims. Za jej stworzenie odpowiedzialni są ludzie ze studia Maxis, na czele których stanął Will Wright – jeden z czołowych wizjonerów branży gier wideo. W ten symulator życia – któremu towarzyszymy od momentu poczęcia wirtualnego ludzika, by kierować jego zachowaniem w wieku nastoletnim, dorosłym i starczym, aż do naturalnego zakończenia jego e-żywota – zagrał, chociaż raz z powodu zwykłej ciekawości, chyba każdy, kto szczyci się na tym świecie mianem gracza. Electronicy, od 2000 roku, wprowadzili do sprzedaży aż 61 produktów powiązanych logiem serii – w tym 4 pełnoprawne części gry. Resztę stanowią dodatki, których większość ogranicza się do nowych mebli, ubrań i innych pierdółek. Rozszerzenia powiązane z wakacjami są jednak bardziej rozbudowane. Dla pierwszej części The Sims powstał dodatek o podtytule Wakacje, w którym (oprócz klimatycznych akcesoriów) naszych milusińskich możemy wysłać na urlop do jednej z trzech nowych lokacji – piaszczysta plaża, leśniczówka oraz zimowy kurort to pierwsze miejsca wypoczynku simów w historii serii. Oprócz tego zaistniała możliwość otworzenia własnego hotelu. Podobnie sprawa wygląda w The Sims 2: Podróże, dzięki któremu simowie mogą odpoczywać w wiosce Takemizu (Daleki Wschód), na wyspie Twikkii (strefa tropikalna), a także wokół Trzech Jezior (tereny górskie). Po instalacji dodatku, oprócz nowych lokacji, małe dzieci będą mogły… zjadać piasek. W The Sims 3: Rajska Wyspa nasi wirtualni podopieczni mogą otworzyć własny kurort wakacyjny – i zarządzać w nim niemal wszystkim, począwszy od cen, a skończywszy na dostępnych dla gości atrakcjach. Spod tafli morskiej wody wyłowią również cenne skarby, zatrudnią się w charakterze ratownika, a także znajdą nowe miejsca do uskuteczniania bara-bara. Z kolei w The Sims 3: Wymarzone podróże możemy zabrać naszych simów na wakacje do prawdziwych lokacji – Chin, Egiptu lub Francji.

Przepraszam – urlop chciałem spędzić w dodatku do The Sims, a nie w „Spore: Śmieszne i Straszne”

Tytułowym bohaterem Cool Spot – platformowej gierki stworzonej przez Virgin Games – jest pocieszna czerwona kulka z zawadiacko przekrzywionymi okularami przeciwsłonecznymi, która nawiązywała do kropki umieszczonej w logo napoju gazowanego 7 Up. Na każdym dwuwymiarowym etapie Cool Spot musi uratować uwięzionych kolegów – robi to na czas, unikając ataków przeciwników i walcząc z nimi przy pomocy wystrzeliwanych bąbelków sody. Cała gra jest oczywiście PiaRowym chwytem zachęcającym do zakupu 7 Upów. Poziomy wykonane zostały tu na modłę wakacyjną, dlatego natkniemy się tu na tony piasku, hektolitry morskiej wody, leżaki, balony i butelki z tajemniczymi wiadomościami w środku, a wszystko to wrzucono do jednego worka, aby – po zagraniu w produkcję Virgin Games – pozostał w pamięci gracza model najlepszego napoju wakacyjnego. Nie zmienia to jednak faktu, że jest to jedna z lepszych produkcji, które posiadają ukryty podtekst komercyjny – Cool Spot jest wykonywany od początku jako „gra wideo”, a nie „interaktywna reklama produktu”, jak bywało w przypadku takich marek jak Bakoma czy Nestle.

Cholera… Klucze do kłódki zostawiłem w innych spodniach.

Sen Żółwia jest – wypuszczoną na rynek w 2006 roku – staroszkolną przygodówką typu point & click, która kontynuuje wątki fabularne rozpoczęte w pierwszym Runawayu. Brian Basco – główny bohater gry, który w poprzedniej części zdobył zainteresowanie, a finalnie i serce ponętnej Giny Timmins – w wakacje zabiera swą wybrankę na romantyczny przelot hydroplanem na Hawaje. Podróż taka w przygodówkach jest idealnym punktem wyjścia do zawiązania akcji, więc pilot wodnosamolotu mdleje, a maszyna opada w dół. Brian – jak na prawdziwego mężczyznę przystało – wypchnął Ginę z hydroplanu (z jedynym spadochronem na plecach), a sam, nie bez uszkodzeń, wyładował żelaznym ptakiem w dżungli – od tej chwili jego jedynym celem jest odnalezienie ukochanej. Niezłe wakacje, nieprawdaż?

„Okej. Wezmę to. Wygląda na to, że pasuje do wszystkich pozostałych śmieci, które noszę wkoło bez widocznego powodu…”

Malutka wysepka, której sposób zarządzania zależy wyłącznie od własnego upodobania gracza (oraz natężenia sadyzmu w jego głowie) – aż dziw bierze, że na rynku gier wideo dopiero w 2001 roku pojawiła się strategia ekonomiczna, która przedstawia budowę imperium z perspektywy bezwzględnego (lub wręcz przeciwnie) dyktatora. Tropico nawiązuje do tematyki wakacyjnej nie tylko za sprawą egzotycznej wyspy, na której toczy się akcja gry. Podobnie, jak w The Sims: Wakacje – ale o wiele trudniej, ze względu na bardziej zawansowaną mechanikę rozgrywki – możemy w Tropico otworzyć własny kurort wakacyjny, którego intratność zależy od wielu czynników, takich jak lokalizacja i odległość od miasta (nie może być za blisko, ani za daleko terenów zurbanizowanych, a poziom „piękna terenu” potencjalnego miejsca odpoczynku powinien być odpowiednio wysoki), a także różnorodność atrakcji uwzględniająca odmienne gusta klienteli, odpowiednie nagłośnienie medialne, czy transport i komunikacja na wyspie. Oprócz tego – jako El-Presidente – gracz może wydać specjalne dekrety potęgujące walory turystyczne wyspy. Organizacja igrzysk pankaraibskich (które jednak zmniejszają poziom bezpieczeństwa na wyspie), festiwalu czy telewizyjnego dokumentu dotyczącego naszej wyspy to tylko kilka z możliwości zwiększenia zainteresowania wśród potencjalnych wczasowiczów odwiedzających nasz kurort.

Ups… Chyba podpisałem niewłaściwy dekret.

Rozpieszczona Sunny Blonde – bohaterka przygodówki point & click o tytule So Blonde: Blondynka w opałach – jest siedemnastolatką idealnie wpasowującą się w kanony młodocianych Amerykanek. Ma wszystko, czego potrzebuje młoda kobieta lansująca się na celebrytkę – począwszy od pieniędzy, przez szerokie grono zainteresowanych nią mężczyzn, a skończywszy na drogich i markowych kosmetykach podkreślających jej urodę. Wszystko ma jednak swój kres. Sunny musi zapomnieć o wygodach prozy codzienności z chwilą, gdy – podczas rejsu z matką i ojcem po wodach okalających karaibskie wyspy (w ramach świętowania ich rocznicy zaślubin), do którego rodziciele ją przymusili – podczas sztormu wypada za burtę wycieczkowego statku. Następnego dnia dziewczyna budzi się na plaży. Okazuje się, że – za sprawą anomalii czasoprzestrzennych wywołanych przez Trójkąt Bermudzki – dziewczyna przeniosła się o blisko 400 lat wstecz. Próba odnalezienia się w tej specyficznej sytuacji to doskonały sposób na spędzenie wakacji – zarówno dla Sunny, jak i gracza, którego powinna zachwycić ilość zmyślnych zagadek, ciekawe minigry, a także olbrzymie pokłady dobrego humoru zawarte w dialogach.

Szczegółowość otoczenia robi niesamowite wrażenie – na szczęście jest to standard dla przygodówek, który zdołano utrzymać od początku istnienia tego gatunku gier.

Zestawienie otworzyła polska gra – warto byłoby więc także zakończyć je rodzimą produkcją. Padło na dzieło nadwiślańskiego studia Seven Stars Multimedia, Wacki: Kosmiczna Przygoda, które w dość humorystyczny sposób konfrontują się z polską rzeczywistością przełomu lat ’80 i ’90 (gra wydana została w 1998 roku) – mamy tu mnóstwo nawiązań i smaczków charakteryzujących końcówkę ubiegłego tysiąclecia naszego mlekiem i miodem płynącego kraju. Bohaterowie – Franc (nawiązanie do kultowego filmu Psy Władysława Pasikowskiego z 1992 roku) i EB-ek (smakosze piw z tamtych lat powinni uśmiechnąć się pod nosem) – postanowili, że wakacje spędzą w Łebie. Pech chciał, że ich samochód – stylowy maluch, jedna z wielu ikon polskości na jaką natkniemy się w Wackach – zepsuł się na trasie. Chłopakom pozostało zapakować furę na lawetę i odtransportować ją do domu (a usługa ta zdarła z nich ostatnie grosze). Perspektywę ponurych wakacji, spędzonych w labiryncie szarych blokowisk, przerywa pojawienie się zielonego kosmity proszącego o odnalezienie urządzenia o nazwie ACME (Atomowy Czasoprzestrzenny Modyfikator Energii – skrót ten nawiązuje również do fikcyjnej firmy pojawiającej się w kreskówkach Looney Tunes) mogącego uratować zarówno Xymenę – jego ojczystą planetę – jak i Ziemię, której również grozi zagłada. Przyjaciele wyruszają więc w różne zakątki naszej planety – między innymi do afrykańskiej wioski, amerykańskiej bazy wojskowej czy lokacji znajdującej się w Australii – aby odnaleźć fragmenty (rozbitego podczas próby lądowania) urządzenia. Wacki to przygodówka point & click, w której absurdalny dowcip idealnie koresponduje z grafiką tworzoną w Paincie oraz abstrakcyjnym poziomem trudności niektórych nie-do-końca-logicznych zagadek. Nie zmienia to jednak faktu, że Wacki wpisują się w kanony gier kultowych bliskich starszemu pokoleniu polskich graczy, o czym mogą zaświadczyć pozytywne opinie i oceny krążące w całym Internecie – gra warta jest zarwania nocki, czy dwóch, szczególnie, gdy nie trzeba wczesnym rankiem wstać do szkoły.

Wacki przypominają, że wakacji nie spędza się wyłącznie na tropikalnych plażach – często przez dwa miesiące widzimy pejzaż odrapanych, szaroburych bloków (najlepiej wykonana lokacja w całej grze).

Gry wideo rzadko ślizgają się wokół tematyki, jaką są wakacje – większość z nich, jeśli już powstała, opiera się wyłącznie o gatunki strategii ekonomicznych i przygodówek. Nie jest to na szczęście regułą, czego dowodem jest chociażby Far Cry 3, czy polski Dead Island – swoiste perełki na poletku gier skupiających się wokół toposu urlopu. Takich gier jest jednak zdecydowanie za mało, a przyczyną tego stanu rzeczy może być cykl wydawniczy wielu firm – wakacje są sezonem posuchy w branży gier wideo, podczas której ilość premier drastycznie się zmniejsza, a w czasie świątecznego boom (bo prezenty i jest pretekst, by „raz w roku kupić te straszną grę pod choinkę”) gry o upalnych plażach i drinkach z palemką zwyczajnie słabiej się sprzedają. A Wy – co sądzicie o całej sprawie? Jakie gry wakacyjne znacie i wspominacie z rozrzewnieniem? Może nie zgadzacie się z powyższym zestawieniem i uważacie, że „jakiejś gry brakuje” lub „ta gra nie powinna się tu znaleźć” – piszcie o tym w komentarzach.

* Chyba, że ktoś był tak pilnym studentem, jak ja – zdobywający wiedzę na uczelniach wyższych rozpoczynają swą naukę (o ile wszystkie egzaminy poprzedniego semestru pozaliczali w pierwszych terminach) dopiero w październiku. 🙂

Komentarze