[Recenzja] Tom Clancy’s The Division (PC) – Nowy gatunek rozgrywki, który wciągnie na długo?

Tom Clancy’s The Division, ten tytuł od długiego czasu wśród olbrzymiego grona graczy budził silne emocje. Do premiery – bardzo podobne, po premierze – mocno zróżnicowane. Co sprawiło, że najnowsza produkcja Ubisoftu stworzona rękami pracowników studia Massive Entertainment tak podzieliła społeczność fanów gier wideo? Postanowiłem to zbadać… a przy okazji nie paść ofiarą Dolarowej Grypy.

Cała fabuła w grze rozgrywa się w niedalekiej przyszłości i kręci wokół wspomnianej wyżej Dolarowej Grypy, czyli niezbadanego dotąd wirusa, który w wyniku zamachu terrorystycznego opanowuje Nowy Jork. My wcielamy się w rolę uśpionego do tej pory Agenta formacji The Division, który z powodu wybuchu pandemii został powołany do służby, by stawić czoła szerzącej się w mieście anarchii i przemocy, a przede wszystkim znaleźć źródło powstania wirusa i pomóc w opracowywaniu antidotum. Historia opowiadana jest w sposób innowacyjny, bo ogromną i zdecydowanie najciekawszą jej część poznajemy nie dzięki ślepemu wykonywaniu misji fabularnych, ale eksploracji w celu odkrywania danych wywiadowczych, czyli „znajdziek”, które przybliżają nam historie konkretnych miejsc, ludzi i wszelkich innych elementów świata przedstawionego.

Dane wywiadowcze możliwe do odkrycia w grze dzielą się na kilka kategorii: Poradniki przetrwania, Nagrania z telefonów, Raporty z zajścia, Rozbite drony, Zaginieni agenci i ECHA. Mimo, iż każdy z rodzajów przynosi nam interesujące informacje innej klasy, to zazwyczaj są to najzwyczajniej w świecie proste znajdźki, na które natrafiamy w trakcie rozgrywki. Piszę zazwyczaj, ponieważ na tle innych wyróżniają się te dwie ostatnie kategorie: Zaginieni agenci i ECHA. Sposób poszukiwania agentów jest dosyć prosty i składa się z kilku etapów, podczas których znajdowane przez nas informacje prowadzą w ostateczne miejsce położenia teczki agenta. Nie jest to niczym innowacyjnym, jednak już mamy jakiś postęp względem standardowych odkryć.

Jeśli chodzi jednak o ECHA, to tutaj już mamy do czynienia z rozwiązaniem, które zaskoczyło wielu graczy, w tym mnie. Klimatycznie przedstawiane scenki z przeszłości wraz z podpiętymi informacjami o ich wszelkich elementach połączone z wyśmienitym udźwiękowieniem robią niemałe wrażenie. To wszystko sprawia, że osoby lubujące się w poszukiwaniach sekretów ukrytych w świecie gry będą miały co robić… no chyba, że przytłoczy ich ilość wspomnianych odkryć, których w The Division znajdziemy blisko 300 (słownie: trzysta). Jeśli jednak nie jesteś w gronie eksploratorów-zbieraczy, to możesz z tego powodu ucierpieć, bo ominie cię wtedy ogromna część historii w grze opowiedzianej, a klimat świata mocno się rozrzedzi, nawet zakładając, że podczas zwykłej rozgrywki mimochodem skolekcjonujesz jakąś, mniejszą partię Danych.

Boli mnie jednak fakt, że w The Division mamy do czynienia z bohaterem-niemową. Podejrzewam, że z założenia miało to ułatwić graczowi wczucie się w postać, ale – może jestem odosobniony w tym odczuciu, nie wiem – odniosłem przez to silne wrażenie, że nasz agent jest naprawdę bezpłciowy, że gram kukłą. Nie ma własnego charakteru i nawet próba nadania mu go poprzez początkowy system kreacji bohatera, który swoją drogą jest – jak na dzisiejsze czasy – bardzo, ale to bardzo ubogi, nic nie wnosi.

Zostańmy jeszcze chwilę przy wspomnianym systemie. Nie jestem do końca pewny, co twórcy chcieli tu osiągnąć. Jeśli ma to być tylko niezobowiązujący dodatek, który po prostu pozwala chwilę pobawić się aparycją bohatera – rozumiem, jednak w takim razie jeszcze wzmacnia się mój zarzut wobec „marionetkowości” protagonisty. Jeśli jednak deweloperzy chcieli do swojej produkcji zaimplementować system, który pozwoli graczowi stworzyć unikalną postać, by wczuć się w swojego agenta, to na tym polu stwierdzam całkowitą klapę. Gdy porównamy naszego wojaka, z wytworami innych graczy, to w przeważającej większości przypadków okazuje się, że spotkaliśmy właśnie zagubionego bliźniaka, bowiem olbrzymia większość graczy wybiera bardzo podobne kombinacje (których i tak, swoją drogą, do wyboru za dużo nie mamy). No chyba, że ktoś załadował sobie „unikalny tatuaż” i „niepowtarzalną bliznę” na środku twarzy, to rzeczywiście próżno szukać podobnej postaci w trybie wieloosobowym.

Jeśli już jesteśmy przy wyglądzie bohatera, to muszę pochwalić system konfiguracji ubioru. Niemal całkowita niezależność względem opancerzenia pozwala graczowi zapomnieć o problemie konieczności wyboru między efektywnością umundurowania, a satysfakcjonującą prezencją. Poza tym deweloperom udała się trudna sztuka zachowania klimatu gry, przy zaimplementowaniu systemu zmiany odzienia. Co prawda twórcy mogliby tutaj również pokusić się o większą różnorodność w projektach ubrań, ale i tak jest naprawdę nieźle, a przecież to nie Fashion Designer, żeby przesadnie przywiązywać się do tej kwestii. Żaden z pracowników studia jednak nie wpadł na jakże skomplikowany pomysł wprowadzenia do gry możliwości operowania kamerą ukazującą naszego agenta podczas zabawy w przebieralni, dlatego nierzadko przyjdzie nam podziwiać plecy bohatera, gdy będziemy zastanawiali się jaką bluzkę (widoczną tylko z przodu) założyć. Śmiać się czy płakać?

Tom Clancy’s The Division jest grą o otwartym świecie, jednak czy pod tym względem dostaliśmy to, czego oczekiwaliśmy? Miejsce akcji jest na pewno spójne, co do tego nie mam najmniejszej wątpliwości. Nowy Jork przedstawiony jest tak, jak przedstawione powinno być wielkie miasto tętniące życiem, które niespodziewanie padło ofiarą pandemii. Studio Massive Entertainment odwaliło kawał dobrej roboty. Świat gry jest stworzony tak, by można było się w nim, bez najmniejszych przeszkód, odnaleźć, jednak nieco gorzej jest już w kwestii jego otwartości.

Absolutna większość budynków w mieście jest szczelnie zamknięta i niemożliwa do odwiedzenia, jednak jeśli już dany obiekt jest dla gracza dostępny, to nie ma się czego wstydzić – ani pod względem rozmiarowym, ani pod względem wyposażeniowym. Otwarte natomiast pozostają praktycznie wszystkie ulice i ich zaułki, jak nie z jednej, to z drugiej strony. Czy to wystarcza? Mi, fanowi niezmierzonych, tylko czekających na zwiedzenie światów… wbrew pozorom tak. Może nie jestem przepełniony entuzjazmem z powodu pozamykanych kamienic i bloków, ale ulice zawalone samochodami w połączeniu z wszelakimi ich zakamarkami oraz dodatkowymi (nielicznymi, bo nielicznymi, ale jednak) otwartymi budynkami w zupełności wystarczają. Biorąc pod uwagę fakt, że w każdym z otwartych domów miałby być ukryty jakiś sekret lub skrzynia z uzbrojeniem/ekwipunkiem, to nawet cieszę się, że twórcy nie przesadzili skazując nas na kolejne godziny błąkania się po przecznicach Manhattanu.

Po otwartym świecie powinno się móc również płynnie i nieskrępowanie poruszać. Czy świadczą o tym niemożliwe do przeskoczenia, tworzące niewidzialne ściany, 50-centymetrowe barierki, gdy w innym miejscu bohater wspina się na dwumetrowe kontenery? Nie sądzę i chyba podzielacie moje zdanie. To sprawia, że w The Division bardzo często nie możemy się swobodnie przemieszczać między sąsiadującymi ze sobą zaułkami, więc pozostaje nam nadłożenie drogi, obejście szeregu budynków dookoła, by dojść, do miejsca, które jeszcze chwilę temu mieliśmy pod nosem, a pozornie dzieliła nas tylko ta nieszczęsna barierka. Irytuje.

Istotnym elementem rozgrywki w komercyjny hit Ubisoftu jest walka. Na niej opiera się cała produkcja i bez wątpienia będzie ona wypełniała zdecydowaną większość naszego czasu spędzanego w grze. Na szczęście jest to bardzo dobrze, jeśli nie najlepiej zrealizowany aspekt tego tytułu. Siłę ognia prowadzonego z broni bez wątpienia odczujemy nawet tylko siedząc przed ekranami monitorów. Feeling strzelania deweloperom udał się wyśmienicie, a opanowanie odrzutu nie ogranicza się tylko do banalnego pociągnięcia w dół celownika, dlatego odpowiednio poprowadzona seria strzałów satysfakcjonuje.

Podczas walki w The Division bardzo ważne jest używanie systemu naturalnych osłon, których Manhattan jest pełny. Zawalone porzuconymi samochodami ulice stanowią świetne pole do popisu dla urodzonych strategów, a i tak przylgnąć możemy do praktycznie każdej ścianki czy murku. Poruszanie się między osłonami również zostało genialnie rozwiązane, dlatego zmiana miejsca prowadzenia ostrzału jest bardzo intuicyjna, a przez to przyjemna. Dodatkowo biorąc pod uwagę fakt, że sztuczna inteligencja przeciwników jest na tyle rozbudowana, by zapamiętywali oni ostatnie położenie, w którym nas widzieli i tam właśnie przewidywali naszego ponownego wychylenia się, a nie wyczuwali przeciwnika przez ściany i tym magicznym sposobem wykluczali jakąkolwiek możliwość ukrytego przemieszczania się, możecie sobie wyobrazić jak wielką frajdę sprawiało mi oflankowywanie niczego nie spodziewających się wrogów i zaskakiwanie ich zabójczym ostrzałem z ciekawych pozycji.

Podczas podróży po świecie i awansowaniu naszej postaci na coraz wyższe poziomy, modernizujemy zarówno nasz ekwipunek i gamę umiejętności, jak i główną bazę naszej formacji na Manhattanie. Wszystkie te elementy składają się na rozbudowany system rozwoju w The Division, któremu w zasadzie nic nie mogę zarzucić. Świetnie zrealizowany, spójny z elementem rozwijania bazy, panel umiejętności, atutów i talentów. Do tego naprawdę obszerny system konfiguracji i modyfikacji ekwipunku, w tym uzbrojenia. Tego oczekiwałem. Jedynie czasem przydałoby się móc operować kamerą ukazującą broń w trakcie jej modyfikowania. Déjà vu?

Grafika, jaka jest, każdy widzi. W końcu teraz już nie potrzebujemy gry, by na własne oczy zobaczyć jak wygląda. Zawiewający ulice śnieg, niezliczona ilość super-efektownych, zróżnicowanych warunków pogodowych. Massive Entertainment zna się na rzeczy i The Division jest doskonałym tego przykładem. Poza tym aktualnie wszystkie tytuły Triple-A wyglądają świetnie, więc poniekąd przyzwyczailiśmy się już do tego, że „duże gry” dobrze się prezentują i trudno w tej kwestii zaskoczyć społeczność.

Co innego optymalizacja, bo tutaj mamy niezły bałagan i już nie raz gracze przecierali oczy ze zdumienia, widząc wymagania wielkich produkcji lub sprawdzając ilość FPS-ów, w której są zmuszeni się bawić. Jak pod tym względem wypada Tom Clancy’s The Division od Ubisoftu, który znany jest ze swoich… lekko mówiąc, wpadek? Testowałem produkcję na kilku konfiguracjach sprzętu i za każdym razem, nawet w prawie skrajnych przypadkach, dało się pogodzić odpowiednie ustawienia z płynnością gry. Wiadomo, że na sprzęcie z najniższej półki nie nacieszymy oczu najwyższymi detalami i stałymi sześćdziesięcioma klatkami na sekundę, ale i tak w każdym z testowanych przeze mnie układów gra wypadała zaskakująco dobrze.

Na tle innych produkcji, równie zaawansowanych graficznie, The Division wyróżnia się wręcz perfekcyjnie zrealizowanymi animacjami, począwszy od poruszania się po mieście, przeskakiwania przeszkód, chowania się za osłonami, a na przeładowywaniu broni skończywszy. To nie wszystko. Każda cut-scenka, którą mamy okazję podziwiać w grze, urzeka klimatem, mimo iż nasz agent nie wypowiada w nich ani słowa, ale ten aspekt już omówiłem. Świetnie prezentują się również twarze postaci w nich obecnych, a gra aktorska i praca kamery stoją na najwyższym poziomie. Krótko mówiąc, pod względem graficznym najnowszej produkcji Ubisoftu zdecydowanie niczego nie brakuje, bo po prostu na tym polu wypada ona świetnie.

W The Division mamy do czynienia z ciekawym interfejsem, którego próżno szukać w innych, konkurencyjnych tytułach. Opiera się on na nieinwazyjnym, futurystycznym nakładaniu oznaczeń na świat gry. Po dłuższym czasie rozgrywki gracz przyzwyczaja się do zakręconego z pozoru środowiska, ale mimo iż jest ono wizualnie naprawdę ładne, to niektóre jego aspekty nie zostały do końca przemyślane. Po pierwsze, nie znalazłem opcji pozwalającej mi wyselekcjonować jakie oznaczenia mają być wyświetlanie na mapie, co bardzo często czyni ją nieczytelną. Co prawda przybliżanie i oddalanie widoku reguluje ilość wykazywanych na niej elementów, jednak to absolutnie nie wystarcza. Drugą kwestią jest brak oznaczenia budynków, ulic, generalnie planu zabudowy na minimapie, co nierzadko irytuje podczas podróży po Manhattanie, szczególnie gdy poszukujemy jakichś znajdziek. Nagle okazuje się, że od wybranego sekretu dzieli nas mur, choć mapka ewidentnie wskazuje, że znajduje się on zaraz obok nas – jak widać tylko pozornie.

Wiele osób narzeka również na automatyczne włączanie się dialogów podczas przeglądania mapy, które potrafi doprowadzić do tego, że będziemy bali się gdziekolwiek kliknąć, by czasem nie uruchomić jakichś ścieżek audio. Doświadczyłem tego na własnej skórze i podzielam tę opinię, jednak na szczęście kończenie odtwarzania linii dialogowych jest dosyć prostą czynnością, którą z powyższego powodu nie raz powtórzymy.

Jak widzicie dobijamy do brzegu recenzji. Co dociekliwsi zapewne zauważyli, że nie poruszyłem tematu rozgrywki wieloosobowej, w tym Strefy Mroku (ang. Dark Zone), tylko czemu? Tłumaczę i objaśniam. Tom Clancy’s The Division jest grą, w której rozgrywka multiplayer zasługuje na całkowicie osobny artykuł i do tego też zamierzam doprowadzić. W ciągu mniej więcej tygodnia możecie spodziewać się szerszego tekstu poruszającego ten temat, teraz jednak dokończmy to, co zaczęliśmy prawie dwa tysiące słów temu. Najnowsza produkcja studia Massive Entertainment tworzy (u boku Destiny) podwaliny nowego gatunku gier wideo. Gatunku, który – nawiązując do tytułu recenzji – wciąga, jednak czy robi to na tyle mocno, by zatrzymać gracza w swoim świecie na dłużej i nie znudzić go monotonicznością rozgrywki? Ja w The Division spędziłem solidne kilkadziesiąt godzin i na dobrą sprawę bynajmniej nie zamierzam w tym miejscu kończyć. Czemu? A temu, że mam naturę eksploratora-zabójcy. Osoby, które lubują się w maksowaniu gier, w których spędzają swój czas mogą bez cienia wątpliwości liczyć na dobrą i długą zabawę. Pytanie jak wielu jest takich graczy. Co z resztą, którą niekoniecznie telepie na widok liczników wskazujących 100%? Czy takie osoby również znajdą coś dla siebie w świecie ogarniętym Dolarową Grypą? Stanowczo sądzę, że tak, jednak nie będzie to kilkudziesięcio godzinna przygoda. Ukończenie wątku głównego w The Division przewidziane jest na zaledwie kilkanaście godzin. Do tego doliczmy jednak przynajmniej parę godzin zabawy w Dark Zonie i jeszcze kilka godzin na zwykłą zabawę na ulicach Manhattanu. Nawet takim graczom podróż w świecie stworzonym przez Massive Entertainment zajmie wystarczająco czasu, by porządnie się rozerwać. Zapewniam Was, że mimo kilku mniejszych i większych niedociągnięć ze strony deweloperów, gra jest naprawdę dobra. Ostatecznie można również zaufać obietnicy twórców, którzy zapowiadają dalszy rozwój tytułu. Nowe lokacje, rajdy i dodatkowy ekwipunek będą wnosić do gry wystarczającą świeżość, by dać graczom powód do dłuższego zachowania plików z The Division na dysku.

Pozdrawiam i większości polecam! – Igor Kaźmierczak

Wraz ze sklepem Kinguin.pl przygotowujemy konkurs, w którym będziecie mogli wygrać własną kopię gry Tom Clancy’s The Division na PC. Już jutro możecie oczekiwać artykułu, który objaśni co dokładnie będzie trzeba zrobić, by wziąć w nim udział. Zapewniamy, że będzie ciekawie!

Komentarze