[Recenzja] SUPERHOT – Polski FPS z upływem czasu w roli głównej

Historia gry SUPERHOT sięga 2013 roku, kiedy to łódzkie studio Blue Brick, pod przewodnictwem Piotra Iwanickiego, stworzyło projekt na potrzeby konkursu 7DFPS. 7 Day FPS jest swojego rodzaju wyzwaniem dla twórców wirtualnej rozrywki, którzy mają za zadanie stworzyć FPS-a w przeciągu tytułowych siedmiu dni. Po bardzo udanym występie podczas wyżej wspomnianej imprezy i dużym zainteresowaniu tytułem ze strony graczy, twórcy postanowili zmodyfikować nieco konkursowy projekt i wydać go dla szerszej publiczności. Tak oto, każdy mógł spróbować swoich sił we wczesnej wersji „polskiego Matrixa”. Echa sukcesu jaki odniosła produkcja nie milkły, a głosy fanów polskiego tytułu zaczęły sugerować łódzkim twórcom, że pełnoprawna produkcja ich gry byłaby mile widziana. Projekt szybko trafił i został, w rekordowym tempie, zaakceptowany na Steam Greenlight, a już w połowie czerwca 2014 roku pomysł związany z tytułem wylądował na platformie crowdfundingowej – Kickstarter, gdzie udało mu się, w przeciągu niecałych 24 godzin, zebrać planowane 100 tysięcy dolarów, a zbiórka zakończyła się z wynikiem ponad 250.000 USD. Po tak owocnej akcji znaleźli się również dodatkowi sponsorzy, którzy podwoili zebraną kwotę. Dzięki pomyślnemu biegowi wydarzeń, 25 lutego 2016 roku miała miejsce światowa premiera SUPERHOT.

Przyznam szczerze, że w jakiś bliżej nieokreślony sposób ominęła mnie cała pozytywna akcja związana z tytułem studia SUPERHOT team, dlatego też moja pierwsza styczność z ich dziełem miała miejsce dopiero kilka dni po oficjalnej premierze. Kiedy włączyłem grę, ustawiłem skromne opcje dotyczące rozdzielczości ekranu i języka, pierwsze co przyszło mi zobaczyć po jej załadowaniu, to menu rodem z MS-DOS. Pixelowa grafika w czarno-białych kolorach z domieszką czerwieni to chyba najlepszy opis. W menu oprócz plików z rozszerzeniem „.exe”, odpowiedzialnych między inni za włączenie rozgrywki czy wyjście z gry, możemy znaleźć standardowo ustawienia, informacje kto stworzył tytuł czy pooglądać między innymi różne materiały graficzne i filmowe. Wszystko utrzymane w klimacie z minionej epoki, co oczywiście zapisuję jako wielki plus produkcji, gdyż nadaje jej to niepowtarzalny klimat. Po odpaleniu superhot.exe gra przenosi nas do swojej fabularnej części, która oprócz rozmów prowadzonych automatycznie, mniej lub bardziej intrygująco za pośrednictwem czatu, nie oferuje nic specjalnego. Pomiędzy dyskusjami pojawiają się kolejne poziomy gry, które trzeba przyznać są przemyślane. Gracz zostaje wprowadzony we wszystkie aspekty tytułu w jasny sposób, a poziom trudności rośnie zadowalająco. W tym miejscu muszę zaznaczyć, że dość często musiałem powtarzać kilkukrotnie dany etap, gdyż w grze panuje zasada – dostaniesz jeden strzał lub cios i zaczynasz od nowa. Rozgrywkę w SUPERHOT psuje jednak fakt, że poziomy są praktycznie liniowe, więc po którejś śmierci z kolei możemy z łatwością przewidzieć jaki będzie następny ruch przeciwników. Natomiast na pochwałę zasługuje interakcja z otoczeniem, dzięki czemu rzucanie w AI na przykład maszyną do pisania nie stanowi żadnego problemu. W etapach do eliminacji „czerwonych przeciwników” zostały oddane w nasze ręce różne bronie, począwszy od gołych pięści poprzez katanę czy łopatę, na strzelbach i karabinach automatycznych kończąc. Oczywiście każda broń palna ma określoną liczbę amunicji co podnosi poziom trudności. Największym jednak smaczkiem SUPERHOT jest mechanika o jaką została oparta rozgrywka.

Wszystkie wyżej wymienione aspekty gry, bez jej centralnego elementu byłyby po prostu średnie, jeśli nie słabe. Mechanika zaimplementowana w grze, bo o ten element chodzi, jest bez wątpienia powodem, dzięki któremu SUPERHOT stał się tak fenomenalną produkcją. Czas płynie tylko gdy się ruszamy – dokładnie w taki sposób, jednym zdaniem, można ująć całą akcję gry. To właśnie możliwość sterowania szybkością upływu sekund pozwala nam likwidować „czerwonych” – jak przystało na gatunek FPS, unikać ciosów oraz kul wystrzeliwanych z broni przeciwników – zręczności w tej grze nigdy za dużo, przemyśleć kolejny ruch – SUPERHOT to nie tylko bezmyślne strzelanie, logika odgrywa wielokrotnie pierwsze skrzypce, czy odsunąć w czasie chwilę naszego, bardzo często nieuniknionego, zgonu. Dzięki połączeniu, aż trzech gatunków gier, SUPERHOT wykorzystał wyjątkowe podejście do pływu czasu w sposób bezsprzecznie idealny.

Przejście kilkudziesięciu poziomów w części fabularnej, na spokojnie, zajęło mi około dwóch godzin, co jest oczywiście wynikiem świadczącym na niekorzyść produkcji. Twórcy, być może niejako ratując grywalność tytułu, zaserwowali nam po przejściu fabuły liczne wyzwania, między innymi: zabicie wyznaczonej liczby przeciwników, ukończenie poziomu w określonym, upływającym w grze lub rzeczywistym czasie, bądź odbieranie życia „czerwonym” przy użyciu tylko wyznaczonej broni. Można śmiało powiedzieć, że endgame jest tylko dodatkiem, a nie celem do jakiego chce się dążyć w czasie gry. Wyzwania są oczywiste, natomiast ciągłe eliminowanie przeciwników może szybko stać się po prostu nudne.

SUPERHOT pod względem graficznym można określić jako poprawnie minimalistyczny. W grze próżno szukać wodotrysków z serii Far Cry czy Call of Duty. Menu rodem z MS-DOS-a w starszych graczach wzbudzi zapewne zachwyt i sentyment (młodsze pokolenie w większości będzie zniesmaczone). Poziomy stworzone zostały przy użyciu silnika Unity, utrzymane w jasnej kolorystyce, dzięki czemu gra jest bardzo przyjemna dla oka, a kontrast pomiędzy otoczeniem i przeciwnikami został wyraźnie zaznaczony. Oprawa audio SUPERHOT praktycznie nie istnieje, słychać jedynie trzaski i wystrzały z broni, a po przejściu gry, w czasie napisów końcowych, mamy okazję usłyszeć jedyną ścieżkę dźwiękową, która wnosi coś do tytułu. Swoja drogą bardzo klimatyczną i wpadającą w ucho. Jeśli przyjmiemy oprawę audiowizualną jako całość, to wszystko tworzy spójny i oryginalny klimat.

Obecnie gra sama w sobie jest po prostu ciekawą propozycją dla pewnej grupy osób. Warto jednak mieć na uwadze, że twórcy, już kilka dni po premierze, zapowiedzieli dodatek do swojej produkcji, a wsparcie i ciągłe rozwijanie tytułu pod kątem VR może za jakiś czas z SUPERHOT zrobić jeszcze bardziej atrakcyjną pozycję.

Podsumowanie tytułu SUPERHOT, moim zdaniem, powinno mieć kilka zakończeń niczym dobra produkcja z gatunku RPG. Po pierwsze, jeśli ktoś myśli o zakupie gry studia SUPERHOT team z myślą o długich godzinach spędzonych w grze, niesamowitej oprawie audiowizualnej, rozbudowanej fabule to można powiedzieć tylko jedno – nie kupuj jej. Po drugie, osoby, które chcą zagrać w coś innego niż 99% produkcji będących obecnie na rynku, ze względu na mechanikę – muszą nabyć ten tytuł. Po trzecie z racji, iż jest to nasza rodzima produkcja trzeba nakazać – kupujcie SUPERHOT. Po czwarte, mają na uwadze cenę gry w dniu premiery, która waha się od około 60 do 90 złotych uczucia odnośnie zakupu są mieszane. Od siebie dodam, że nie żałuję czasu poświęconego na tą grę, a to oczywiście za sprawą wręcz genialnej mechaniki i spójnej całości jaką bez wątpienia posiada ten tytuł. Na zakończenie chciałbym nadmienić, że kod do gry na platformę Steam dostałem, nie musiałem za niego płacić, to raz, a dwa, stwierdzam z całą szczerością, że za takie pieniądze, według mnie, można kupić bardziej grywalne tytuły.

Komentarze