ZALETY
+ Znakomita oprawa graficzna w pełnym 3D.
+ Humor typowy dla tej serii.
+ Masa zagadek i zadań logicznych.
+ Wygodne sterowanie i przyjemna mechanika gry.
+ Świetne udźwiękowienie!
+ Wsparcie dla modderów.
+ Ciekawa i wciągająca fabuła, ale...
WADY
- Jedynie 8 poziomów fabularnych!!!
- GDZIE JEST RESZTA POZIOMÓW?!
- Wyczuwam skok na kase i DLC.
- Fabuła się urywa, to boli.
Po 3,5 roku w końcu doczekałem się kontynuacji jednej z moich ulubionych serii gier komputerowych, czy twórcy mnie zaspokoili? Przekonajmy się!
Trine 3: The Artifacts of Power to kolejna odsłona znanej już prawdopodobnie wszystkim serii od fińskiego studia Frozenbyte. Jest to platformowa gra fantasy z masą logicznych smaczków. Produkcja premierę miała 20 sierpnia tego roku. W grze wcielamy się w trójkę bohaterów znanych z poprzednich dwóch części: rycerza Pontiusa, maga Amadeusa oraz w moją ukochaną – złodziejkę Zoye.
Każdy z bohaterów ma charakterystyczne cechy i umiejętności, na przykład władający mieczem i tarczą Pontius porusza się znacznie wolniej niż pozostali herosi, ale potrafi wykonywać szarżę i silne stąpnięcie, dzięki którym niszczy ściany, podłogi czy też skrzynie i tym podobne. Swoją tarczę wykorzystuje również do szybowania pomiędzy platformami etc. Złodziejka Zoya natomiast atakuje z dystansu łukiem oraz używa linki z hakiem aby dostawać się w niedostępne dla innych bohaterów miejsca. Amadeus to nie do końca spełniony czarodziej. Nie potrafi miotać ognistymi kulami, zamrażać wrogów ani wskrzeszać zmarłych. Niestety :C. Jego mocą natomiast jest materializowanie magicznych… skrzynek. W dodatku potrafi poruszać zarówno swoimi skrzyniami, jak i wieloma elementami otoczenia siłą własnego, zakręconego umysłu.
Grę zaczynamy od indywidualnego zapoznania z każdym bohaterem w formie prostych samouczków objaśniających sterowanie i możliwości naszych herosów. Pod koniec tutorialu pojawia się znany fanom serii, tytułowy Trine, który po raz kolejny wyrywa postacie z ich codziennego życia. Przenosi ich w okolice Akademii, która została zaatakowana… i więcej wam nie powiem! Sumienie mi nie pozwala spoilerować wam tej na prawdę wciągającej, lecz niestety krótkiej historii.
No właśnie… krótkiej… Trine 3 podzielony jest na 8 głównych chapterów, które wystarczają na zaledwie 6-7 godzin rozgrywki… Ale sam fakt krótkiej kampanii do nic! Po prostu krew mnie zalała, kiedy w kulminacyjnym, finałowym momencie FABUŁA SIĘ PO PROSTU URYWA. Jestem niemal pewien, że to zwykły skok na kasę. Zakładam, że za parę miesięcy pojawi się DLC z kontynuacją linii fabularnej (kto wie czy na jednym dodatku się skończy). Nie ukrywam, że to zdarzenie drastycznie wpłynęło na moją opinię. Jak się okazuję, nie jestem jedynym, który tak uważa. W sieci można znaleźć ogrom nie przychylnych opinii, na temat tego zabiegu ze strony państwa Frozenbyte.
Oprócz ogromnej ilości nowych mechanik, rozwiązań oraz ciekawej (ALE KRÓTKIEJ!!!) fabuły, największą zmianą jest przeniesienie świata Trine do pełnego 3D. W jedynce oraz dwójce mogliśmy poruszać się w lewo, w prawo a czasem pozwalano nam na przeskakiwanie między planami, co w branży developerów nazywane jest grafiką 2.5D. Teraz świat gry umożliwia poruszanie się po pięknym, trójwymiarowym świecie. A propos tego piękna – krajobrazy miażdżą. Czy to jaskinie, otwarte morze, góry czy mury zamków, nie ma chwili abyśmy mogli odpocząć od cudownej oprawy graficznej i jakości detali.
Świat Trine 3 możemy przemierzać w pojedynkę lub z przyjaciółmi w trybie kooperacji, nie ważne czy siedzimy z nimi na kanapie czy łączymy się za pomocą sieci
Gdyby spytano mnie, czy tak wyobrażałem sobie Trine 3: The Artifacts of Power, od razu bym zaprzeczył. Nie oznacza to oczywiście, że jestem do końca zawiedziony produkcją. Pomimo fabularnego noża w plecy jestem na zabój zauroczony światem w Trine, i niezależnie od grubości portfela zaopatrzę się w DLC, o ile jakieś w ogóle wyjdą. Zarówno oprawa audio-wizualna jak i platformowo-zręcznościowo-logiczne aspekty gry zaspokoiły pustkę po przejściu drugiej części, ale wciąż czuję niedosyt, który twórcy jeszcze mają szanse załatać.
Wymagania sprzętowe
Rekomendowane: Intel Core i5 3,1 GHz, 8 GB RAM, karta grafiki 2 GB GeForce GTX 750 TI / AMD Radeon R9 270 lub lepsza, 5 GB na HDD, Windows VISTA/7/8
Minimalne: Intel Core i3 2,0 GHz, 4 GB RAM, karta grafiki 2 GB GeForce 260 / AMD Radeon HD 4000 lub lepsza, 5 GB na HDD, Windows VISTA/7/8
Komentarze
Recenzja The Medium (Xbox Series X) – Medium znaczy średnio
Na The Medium czekałam od miesięcy, a na dysk swojego Xboxa ściągnęłam grę na długo przed premierą. Zarwałam nockę, licząc na kilka godzin świetnej rozgrywki i kawał straszydła. Poniżej kilka zdań o tym, jak bardzo się zawiodłam. Hype na The Medium zaczął kiełkować w moim sercu od pierwszego wejrzenia, czyli od konferencji Microsoftu zapowiadającej premierę […]
[Recenzja] Neighbours back From Hell – sąsiedzi już nie tacy piekielni?
Czy wiecie, że Schadenfreude to słowo z języka niemieckiego opisujące odnajdywanie radości w czyimś niepowodzeniu? Deweloperzy Neighbours from Hell wiedzą o tym doskonale, ponieważ właśnie ta fraza przyświecała im podczas tworzenia dwóch odsłon popularnej serii o uprzykrzaniu życia sąsiadowi. Niedawno znane i lubiane „show” o iście piekielnych sąsiedzkich relacjach doczekało się remastera, mającego poprawić bolączki […]
[Recenzja] Sackboy: Wielka przygoda – jak wypadł Szmaciak na PS5?
Media Molecule stworzyło świetną platformówkę na wyłączność Sony – Little Big Planet. Pałeczkę przejęło nowe studio, Sumo Digital, które najpierw sprawdziło się, tworząc trzecią część serii, a teraz dostało szansę na zaprezentowanie tytułu startowego dla PS5. Chociaż wciąż kierujemy Szmaciakiem, to fajnie, że mogli stworzyć coś pod nową nazwą. Jak się spisali, mogąc rozwinąć skrzydła? […]